Dag 23 en 24 - Van Stowe naar Lac Sacacomie

Voordat we gisteren uit Stowe vertrokken zijn we eerst met de gondel naar Mount Mansfield, het hoogste punt van het skigebied gegaan. Het was niet helemaal helder, maar desalniettemin was het uitzicht mooi. Met helder weer zou je Mount Washington kunnen zien (waar we een week geleden met het treintje naar toe zijn geweest); die hebben we dus niet gezien.

Het eerste stuk van de rit hebben we nog kunnen genieten van de prachtige natuur van Vermont. De grens over naar Canada ging een stuk gemakkelijker dan twee weken geleden de andere kant op. Het berglandschap ging al snel over in (een stuk saaier) agrarisch gebied. We zijn weer door talloze dorpen gekomen, waar kennelijk het hoogtepunt van de zaterdag grasmaaien is. Verder was er ook werkelijk niets te beleven en was het weer een crime om een lunch lokatie te vinden. Uiteindelijke zijn we in een van die gehuchten in het lokale frietkot terecht gekomen. De provincie Quebec is Franstalig en net als in Frankrijk kunnen of willen ze geen Engels spreken. In geval van de dame van het frietkot was het kunnen en zelfs bij het bestellen van 2 eenvoudige gerechten met cola en koffie moesten naast mijn beste school Frans handen en voeten worden ingezet om de boodschap over te brengen. 

Ons hotel (hotel Sacacomie) ligt midden in de natuur aan een meer. Het oorsponkelijke plan was om het nabij gelegen nationale park La Maurice te bezoeken, maar we hebben uiteindelijk een heerlijke wandeling in deze omgeving gemaakt. Met de voet voor de zekerheid ingepakt en gewapend met stok voor extra stabiliteit ging het wandelen over de redelijk begaanbare paden (in de winter langlauf paden) best goed en heeft de enkel het 10 kilometer volgehouden.  Na de lunch hield Guus het voor gezien en ben ik nog naar het meer afgedaald en heb daar nog een stuk gewandeld. De bewolking was inmiddels grotendeels opgelost en ook al was het maar een graad of 7 was het heerlijk buiten.

Over het voetbal in Nederland gaan we het maar niet hebben vandaag.