Dag 14 - Lago Titicaca

Vannacht werden we wakker van de harde regen. Even snel het weerbericht gecheckt en daaruit bleek dat het om 5:45 weer droog zou worden, dus geen probleem. Ook ontdekte we dat we lekkage hadden (we zitten onder het rieten dak). Vanochtend was het echter verre van droog en tot een half uur voor vertrek om 8:00 regende het nog behoorlijk. Mister August (zoals de gidsen Guus noemen) houdt niet zo van regen en hij was dan ook teleurgesteld dat onze excursie, ondanks de regen toch door zou gaan. Gelukkig werd het vlak voor vetrek droog en stappen we, samen met drie andere hotelgasten en onze gids, voor vandaag aan boord van een klein, maar comfortabel bootje. De rest van de dag scheen de zon.

We varen ruim een uur over dit onmetelijke grote meer. Dan komen we aan bij een drijvend eiland van de Uros. Je leest het goed: het is een drijvend eiland. In de periode dat Inca’s de andere stammen onderdrukten, vluchtten de Uros stam in rieten boten het meer op. Die boten waren natuurlijk niet zo groot, dus zijn ze eilanden gaan bouwen die ze in het meer konden verankeren, maar ook weer los konden maken en verder drijven, als dat nodig was. In vroeger tijden hadden deze eilanden zelfs uitkijktorens. 

In de buurt van het eiland stappen we over op een rieten boot (die opvallend stabiel is) en stuurt een van de bewoners (een oude man) ons het riet in en laat zien hoe het riet wordt geoogst. Dat riet is in overvloed aanwezig en ze snijden het riet onder water af, maar laten de wortels zitten, zodat het weer kan groeien. Het riet gebruiken ze voor alles: voor het eiland, want het riet gaat rotten en dan wordt er weer een nieuwe laag op gelegd, de bouw van de huizen, de bouw van de boten, voedsel (een deel van de stengel wordt zo uit het water gegeten) en als brandstof.

Er zijn nog zo’n 100 van die eilanden en ze hebben er zelfs scholen (van kleuterschool tot middelbare school). De kinderen gaan er met de roeiboot naar toe. Maar de jeugd trekt naar het vaste land en men verwacht dat over een aantal jaren er geen eilanden meer over zijn.  Het leven op zo’n eiland is zwaar en primitief. Het eiland dat we bezochten had 2 zonnepanelen voor hier een daar een beetje stroom, maar water drinken ze zo uit het meer en achteraf is ergens een plek waar ze hun behoefte kunnen doen. Uiteraard is er geen verwarming en het is nu zomer en het is ‘s nachts een graad of 6. Elke 25-30 jaar moet er een nieuw eiland worden gebouwd. 

De bodem van het eiland is door de vele lagen riet erg veerkrachtig en het loopt best wel lastig. Het eiland dat we bezochten genereert extra inkomsten door er toeristen te ontvangen en uitleg te geven over het onderhoud van het eiland. Verder leven zij vooral van de visvangst, maar houden er soms ook dieren (zoals hier een varken). Wat een bijzondere ervaring was dat en ik vind het ook best lastig om te beschrijven. 

Na het Uros eiland varen we een uurtje verder richting Taquile eiland. Dit eiland is 5 bij 1,5 kilometer en is daarmee qua grootte het 3e eiland in het meer met een paar duizend mensen. Het eiland is heuvelachtig en er is een goed looppad aangelegd, maar je vindt hier geen gemotoriseerde vervoermiddelen. Dat betekent ook dat het erg rustgevend is. Vanaf de boot gaan we derhalve ter voet verder, maar er zitten een paar hele stijle hellingen in. 

Het eiland is beroemd om zijn textielwerken (staat daardoor op de Unescolijst) en het is grotendeels self supporting. Deels door landbouw en visserij, maar met name door toerisme. We hebben de pech dat we tegelijk aankomen met een paar boten uit Puno. Aan de andere kant krijgen we wel demonstraties van belangrijke folklore. Zo breien de mannen een waterdichte muts die vol staat van betekenis (de kleur - die aangeeft of hij wel of niet getrouwd is - en hoe deze wordt gedragen). Wat ook bijzonder was, was de demo van natuurlijke shampoo/zeep. Men neme een kruid (geen idee meer hoe het heet), je stampt het in een paar minuten fijn met een steen , water erbij en klaar is kees. Een handje vol wol was in een paar tellen van bruin en vies naar spierwit. Daar kan vanish niet tegenop.

De groepen verdelen zich over het eiland voor de lunch en ons hotel heeft een prachtig plekje met een super lunch geregeld. Na de lunch wandelen verder naar de andere kant van het eiland, waar ons bootje inmiddels ook is aangekomen. In iets minder dan uurtje varen we onder het genot van een kop (coca) thee terug naar het hotel. Het is dan inmiddels 15:30 en net op tijd voor een heerlijke relax massage (althans, dat was de bedoeling, maar de masseuse heeft met behoorlijk onder handen genomen, allemensen).

Daarna even chillen, pisco sour en diner. Wat een super dag vandaag, echt heel gaaf!