Dag 7 - Amazone

Vanochtend het zelfde ritme als gisteren en dus om 8:30 in de skiffs. Vanuit onze hut en tijdens het ontbijt hadden we al de nodige dolfijnen rond de boot gezien, maar meestal is het niet meer dan de rug/rugvin die je ziet en dan ook direct weer weg is. Maar we hadden geluk dat er net voor onze neus een roze dolfijn met z’n kop uit het water kwam. Een goede manier om de dag te beginnen.

Vanochtend zouden we een meer verkennen, dat is ontstaan doordat een waterpartij na een overstroming bijna volledig van de grote rivier is afgesneden. Dit had ook grote impact op de dorpen aan de oever: eerst lagen ze aan de hoofdrivier en nu zij ze van alles afgesneden. Ook aan de ingang van het meer waren veel dolfijnen vanwege het visrijke water daar.

Als eerste zouden we gaan vissen ‘like the locals’, dus een stok, stukje visdraad, loodje en een haak. Het aas bestond uit rundvlees, omdat we piranha's wilden vangen. Zodra het aas in het water lag voelde je direct dat er aan gegeten werd, maar de vis binnenhalen is een ander verhaal. Het is Guus 2 keer gelukt, ook nog 2 verschillende soorten. Laten we het erop houden dat mijn talenten op andere vlakken liggen. Tussen het vissen door zagen we nog een zware valk die een slang had gevangen.

Daarna hebben we een van de vissersdorpen bezocht (van ongeveer 50 mensen). De huizen staan op palen ter bescherming tegen overstromingen. We mochten ook nog bij iemand binnenkijken en het zag er niet veel beter uit dan van de buitenkant. Deze mensen leven grotendeels van de natuur. Het dorp had wel een schooltje, maar dat was ook zo’n beetje de enige faciliteit. Geen stromend water, maar water halen uit de rivier en dat betent ook geen wc’s maar latrines. Amper electriciteit en dus ook geen connectiviteit. Ik weet eigenlijk niet wat ik er van moet vinden (als het al aan mij is om er iets van te vinden): is het een voorrecht om hier zo midden in de natuur in vrijheid te leven, met als voornaamste zorg dat je voldoende vis vangt om te eten en te verkopen voor een aantal basis behoeften of ongelofelijk dat in 2023 nog mensen zo moeten leven. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.

Wat nog wel leuk was dat een van de families een baby luiaard als (tijdelijk) huisdier had tot het op zich zelf kon leven. Wat hebben die dieren een vriendelijke uitstraling zeg. Het laatste deel van het ochtendprogramma bestond uit kanoën of zwemmen, maar in de wetenschap dat dit in hetzelfde meer was waar we op piranha’s hadden gevist, hebben dat hebben we maar even overgeslagen.

Om 15:00 vertrokken we voor een bushwalk. Eerst met de skiff en daarna de jungle in. Op het water zagen we al een enorme regenwolk hangen en we waren nog niet aan land toen de bui losbarstte. Het heet tenslotte niet voor niets een tropisch regenwoud. Voordeel was wel: het was niet zo warm. Gehuld in poncho's liepen we onder leiding van een lokale gids over een smal pad dat door de enorme regenval al snel meer op een beekje begon te lijken. Vanuit de boot waren we uitgerust met een paar rubber laarzen, maar aangezien deze niet geschikt zijn voor mijn welgevormde kuiten, liep ik op mijn wandelschoenen. Ik denk dat het nog een week duurt voordat mijn voeten weer droog zijn.

Op enig moment stond de gids iets uit te leggen over (overigens gigantische) mieren, toen hij ineens driftig begon te gebaren. Bleek Guus onder een tak te staan, waar een boa constrictor (gelukkig niet zo’n hele grote), zich klaar maakte voor een aanval, waarschijnlijk omdat wij hem hadden gestoord. En Guus is al zo dol op slangen…..

De regenbui heeft de gehele wandeling (zo’n anderhalf uur) geduurd met afwisselend harde, hele harde en ontzettend harde regen. Terug bij de aanlegplek van de skiff bleek die al deels weggezakt als gevolg van de regen en deze werd door een aantal locals een soort van begaanbaar gemaakt. Voetje voor voetje over het modderpaadje en de gammele trap, weer terug in de skiff en toen in die enorme regen, onbeschut met grote vaart terug naar de boot. Wat een ervaring. Onze kamer is nu een uitdragerij van drogende kledingstukken, want er was geen draad aan ons lijf meer droog. Nu maar hopen dat het een beetje droogt, want morgen verlaten we het Amazone gebied.

Op de laatste avond werd, onder het genot van een pisco sour, een film/fotocollage getoond van onze dagen aan boord van de Aria en de avonturen met de skiffs. Als het zo even in vogelvlucht langs komt besef je pas wat een beleving dit was. Geweldig en terecht dat het op onze bucket list stond. De hele staf van de boot werd nog even in het zonnetje gezet, the sweet musquitos traden ook weer kort op en het diner was wederom super.

Morgenochtend nog een activiteit en in de middag vliegen naar onze volgende bestemming.